Επικριτικοί γονείς, αγχωμένα παιδιά..
- zzcounseling
- 10 Μαΐ 2016
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Ζούμε σε μια εποχή, όπου η συνταγή της επιτυχίας του μονάκριβου παιδιού μας απαιτεί να λάβουμε τα μέτρα μας από πολύ νωρίς.
Για να έχει μια άκρως επιτυχημένη καριέρα το βλαστάρι μας θα πρέπει να περάσει σε μια καλή πανεπιστημιακή σχολή, αφού πρώτα αποφοιτήσει από ένα ακριβό ιδιωτικό λύκειο, πιο πριν γυμνάσιο, δημοτικό μέχρι και από έναν επιτυχημένο παιδικό σταθμό'.
Όλο το βάρος αυτής της προσδοκούμενης επιτυχίας πέφτει λοιπόν στον γονέα, που πρέπει να πιέσει, να πιέσει, να πιέσει.
Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή και καριέρα, πριν καν μάθουν πώς να δέσουν τα παπούτσια τους.
Αλλά είναι αυτό σωστό?
Πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας με ήπιους επαίνους κατά τη σχολική τους πορεία, ή να ακολουθήσουμε τη στρατηγική της «μαμάς-τίγρης» δλδ της τιμωρίας και της οξείας κριτικής;
Νέα έρευνα δείχνει ότι οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σκληρή επίπληξη μπορεί επίσης να τα επιβαρύνουν με άγχη που διαρκούν μια ζωή. Σε μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, ερευνητές συνέλεξαν παιδικές αναμνήσεις από περισσότερους από 4.000 ενήλικες όλων των ηλικιών και τις συσχέτισαν με την "ψυχική υγεία" των συμμετεχόντων. Τα ευρήματα δείχνουν ότι τα παιδιά με αυταρχικούς γονείς θα έχουν σημαντική δυσκολία προσαρμογής στις αντιξοότητες που θα εμφανιστούν αργότερα στη ζωή.
Σύμφωνα με πρόσφατες εργασίες του Greg Hajcak Proudfit, κλινικού ψυχολόγου στο Πανεπιστήμιο Stony Brook, η τιμωρητική ανατροφή έχει μια πολύ ισχυρή και επίμονη επίδραση, επειδή εκπαιδεύει το μυαλό ενός παιδιού να επικεντρώνεται και να υπερτονίζει τα λάθη του. Όταν κάνουμε ανοησίες, ο έσω προμετωπιαίος φλοιός μας - ακριβώς πίσω από το κέντρο του μετώπου - παράγει ένα προκαθορισμένο μοτίβο που ονομάζεται "αρνητικότητα του λάθους". Αυτό πιστεύεται ότι είναι ο τρόπος του εγκεφάλου να μας τραβάει από την ανοησία πίσω στην σοβαρότητα, έτσι ώστε να μην κάνουμε περαιτέρω απρόσεκτα λάθη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η γενετική μπορεί να ευθύνεται για διακυμάνσεις στη δύναμη της αρνητικότητας αυτής μεταξύ των ατόμων, αλλά το έργο του Proudfit δείχνει ότι η έκθεση σε σκληρή κριτική παίζει επίσης σπουδαίο ρόλο.
Σε μια μελέτη με συν-συγγραφέα τον μεταπτυχιακό φοιτητή του Alex Meyer, ο Proudfit μέτρησε την "αρνητικότητα" σε σχεδόν 300 παιδιά από τριών ετών μέχρι έξι, δίνοντας τους γρίφους για να λύσουν παρέα με τους γονείς τους. Οι αλληλεπιδράσεις που παρατήρησε ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό σε μια κλίμακα που οι περισσότεροι θα θεωρούσαν φυσιολογική. Κανένας από τους γονείς δεν ήταν κακοποιητικός. Οι γονείς είχαν αξιολογηθεί για το πόσο ελεγκτικοί ήταν (για παράδειγμα, εαν επενέβαιναν αμέσως μόλις το παιδί τους έκανε λάθος) και πόσο θετικοί ήταν όταν του έκαναν κάποια σχόλια. Ο Proudfit ζήτησε επίσης από τους γονείς να περιγράψουν τις στρατηγικές που ακολουθούσαν για να δίνουν τα σχόλιά τους, π.χ. αν ήταν πιο πιθανό να ενθαρρύνουν το παιδί όταν έκανε λάθος ή επέλεγαν να το υποβιβάσουν με σκληρό ύφος. Μια ομάδα τιμωρητικών γονιών προέκυψε η οποία ήταν πολύ ελεγκτική και με χαμηλά ποσοστά θετικότητας και ζεστασιάς, ενώ είχε επικριτικό και εχθρικό ύφος.
Τόσο η ομάδα των γονιών που αναγνώριζαν τους εαυτούς τους ως επικριτικούς, όσο και αυτή που είχε επισημανθεί από τον ερευνητή ως επικριτική κι εχθρική ομάδα, παρουσίασαν μεγαλύτερη "αρνητικότητα" τρία χρόνια αργότερα. Επιπλέον, τα παιδιά με τους τιμωρητικούς γονείς και με υψηλή "αρνητικότητα", είχαν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν σημάδια των διαταραχών άγχους στη δεύτερη επίσκεψή τους.
Σύμφωνα με τον Proudfit, τα παιδιά που εκτίθενται σε σκληρή κριτική μαθαίνουν να εσωτερικεύουν τη γονική κριτική μέχρι που η "αρνητικότητα",, να γίνεται και αιτία για το άγχος.
"Φυσικά, ο καθένας μας κάνει λάθη", λέει ο Proudfit. "Αλλά αν είστε τιμωρητικοί με τον εαυτό σας ή υποφέρατε από τα λάθη σας περισσότερο από τα άλλα παιδιά, τότε αυτό μπορεί να είναι η απαρχή της πληγής που σας οδήγησε σε μια αγχώδη διαταραχή."
Bình luận