Μυαλά που λειτουργούν όπως το Instagram.

Ζουν για τη στιγμή, την αιχμαλωτίζουν και μετά την μοιράζονται. Γιατί η στιγμή που επέλεξαν να κοινοποιήσουν στους φίλους τους είναι μονο ευχάριστη κι άξια να διαμοιραστεί, να ταξιδέψει και να δώσει το στίγμα τους. Η άσχημη στιγμή δεν έχει θέση. Δεν θέλει κανείς να τη δεί, δεν είναι άξια κοινοποήσης, ίσα-ισα πρέπει να κρυφτεί και να χαντακωθεί.

Ετσι γίνεται και με τις δικές μας "κακές" στιγμές. Ζουν τον κανόνα του Instagram. Δεν μοιράζονται, δεν κοινοποιούνται, δεν αξίζουν προσοχής. Δεν είναι "γαμάτες", δεν δείχνουν πόσο ωραίοι είμαστε και πόσο καλά περνάμε. Δείχνουν αδυναμία, ήττα, παραίτηση, απελπισία. Κι όλα αυτά δεν μπορεί να είμαστε εμείς.

Τί κι αν ο φίλος μας είναι στις "μαύρες" του. Εμείς θέλουμε να τον βλέπουμε μόνο χαρούμενο κι ευχαριστημένο. Αν κουβαλάει το άσχημο συναίσθημά του, δεν θα του κάνουμε "χώρο" να το ακουμπήσει κάπου κοντά μας. Κι αν το κάνει, εμείς θα προσποιηθούμε πως δεν το βλέπουμε, πως δεν είναι εκεί. Και κάνουμε τα πάντα για να τον ευθυμησουμε, να τον παρηγορήσουμε, να τον συμβουλέψουμε τι να κάνει για να αφήσει πίσω του τη μαυρίλα. Είναι υποχρέωσή μας νομίζουμε, γιατί αλλιώς γιατί απευθύνθηκε σε εμάς? Μα για να τον "φτιάξουμε", αλλιώς τι άλλο? Τις πιό πολλές φορές φευγει εκνευρισμένος από τη στασή μας, άδειος κι αφρόντιστος. Ήθελε απλά να είμαστε εκεί μαζί του, να τον δεχτούμε με το άσχημο συναίσθημά του, να βρει χώρο να το εκφράσει και να το μοιραστει.

Άραγε είναιι η σταση αυτή κουλτουρα ή βιολογία? Κι όμως, ενθαρρύνουμε σαν κοινωνία την εκδήλωση μόνο θετικών συναισθημάτων ή καλύτερα την απουσία συναισθημάτων.

Θεωρούμε την εκδήλωση συναισθηματων ευκαιρία για αρνητική κριτική από τους γύρω μας?

Οι έρευνες πάντως δείχνουν ότι η άρνηση και η καταπίεση των συναισθημάτων δεν είναι παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που δημιουργείται από πρωιμες εμπειρίες και χρησιμεύει συνήθως για τη διασφάλιση της αγάπης και της αποδοχής των σημαντικών άλλων.

"Αν κλαίω η μαμά μου είναι δυσαρεστημένη και δεν θα με θέλει". Αποφασίζω λοιπόν να μην εκφράζω κανένα αρνητικό συναίσθημα για να έχω την αποδοχή από την​​ μαμά και την ασφάλεια.

Αργότερα μαθαίνω πως δεν πρέπει ποτέ να δείχνω στους άλλους πώς αισθάνομαι γιατί αυτό είναι δείγμα αδυναμίας κι ευαλωτότητας.

Κι έτσι καταπιέζω τα συναισθήματά μου σαν να σπρώχνω πίσω τη λάβα σε ένα ηφαίστειο. Μέχρι πότε όμως?